Herkent u als letselschadeprofessional de situatie waarin je het gevoel hebt dat er ‘iets’ moet gebeuren, maar eigenlijk weet je niet precies wat? Dat komt vaak voor in zaken die in een impasse komen te zitten. De reden daarvoor kan heel verschillend zijn; soms loopt het medisch traject langer dan verwacht, soms is er sprake van passiviteit bij het slachtoffer en in weer andere gevallen ligt de werkgever dwars. Om maar een greep uit de mogelijkheden te nemen.
Juist in dat soort gevallen is het belangrijk om goed na te denken over wat ‘iets’ nu zou moeten inhouden. Ik heb soms het gevoel dat er te snel op de automatische piloot naar een oplossing wordt toegewerkt. In de regel veelal een multidisciplinair traject of inzet van een arbeidsdeskundige. Beide interventies kunnen naar mijn mening heel nuttig zijn en goede resultaten opleveren, mits er van tevoren aan 2 belangrijke voorwaarden wordt voldaan:
- Voor betrokkene is duidelijk waarom de interventie wordt opgestart en hij verwacht zelf een goed resultaat van de interventie
- Voor de professionals die de interventie verrichten is voldoende duidelijk welk resultaat betrokken partijen van de interventie verwachten
Als aan deze voorwaarden niet voldaan wordt, dan ligt het gevaar van ‘doormodderen’ op de loer. Ik zie in de praktijk vaak dat betrokkenen meedoen aan interventietrajecten vanuit een negatieve overtuiging (‘niet meedoen zou de afwikkeling van mijn letselschadetraject wel eens kunnen bemoeilijken’). Ook zie ik interventiespecialisten die zaken aannemen, terwijl niet onmiddellijk duidelijk is in hoeverre hun bemoeienis gaat leiden tot meerwaarde. Dit speelt juist in zaken die in een impasse zijn geraakt en waarvoor de oplossing niet 1,2,3, voor de hand ligt. Ik pleit er voor om juist in dat soort zaken veel aandacht te schenken aan de vraag welke interventiespecialist moet worden benoemd en wat aan deze specialist moet worden gevraagd. Hoe meer SMART de opdracht kan worden geformuleerd, hoe sneller er duidelijk wordt of de interventie leidt tot resultaat. Naar mijn mening kan een (veelal kostbaar) interventietraject niet van start gaan zonder expliciet commitment van betrokkene. Is het commitment niet duidelijk, dan pleit ik voor een langere intakefase totdat duidelijk is wat de verwachtingen van betrokkene ten aanzien van het resultaat nu precies zijn. Gaat het traject dan eenmaal van start, dan moeten we ook niet bang zijn om trajecten waarvan de meerwaarde onduidelijk is vroegtijdig te beëindigen, ook als niet onmiddellijk duidelijk is hoe dan verder.
Gebeurt dat niet, dan wordt ‘iets’ de maatstaf met als mogelijk gevolg een schier oneindig proces waarbij iedereen lekker bezig is, maar waar partijen na afloop wel met lege handen staan………
