DIRECT CONTACT? BEL: 030 204 10 00
MENU

Column SCHADEmagazine: Intelligente lockdown op de werkvloer?

Scroll

“Ik vind dat je de ogen niet kunt sluiten voor het feit dat deze coronacrisis ook op mentaal gebied zijn sporen nalaat!”

Column door Directeur Francie Peters in SCHADEmagazine, jaargang 14, nummer 3-2020

Leven in het coronatijdperk brengt allerlei dilemma’s met zich mee, zowel privé als zakelijk. Zo ben ik mantelzorger voor mijn 83-jarige zelfstandig wonende tante en kreeg ik van de Nederlandse overheid de strikte instructie mee dat ik haar niet mocht bezoeken. Boodschappen aan de deur afleveren en weer rechtsomkeert maken was het devies. Dat mijn tante ondertussen vereenzaamde en daardoor steeds meer geestelijk in de put kwam te zitten moest dan maar voor lief worden genomen. Ik snap dat beleid en sta daar ook achter. Maar toch heb ik na een aantal weken besloten burgerlijk ongehoorzaam te zijn. Met Pasen heb ik voor mijn tante een paasontbijt verzorgd en dat, uiteraard wel op 1,5 meter afstand, samen met haar opgegeten. Toen ik zag hoe gelukkig haar dat maakte hebben wij samen het besluit genomen dat ik vanaf die tijd weer bij haar over de vloer zou komen.

Ook in zakelijk opzicht heb ik een dergelijk dilemma. Blijf thuis is het devies. Inmiddels zijn al onze medewerkers technisch gezien in staat om vanuit huis te werken en de meeste medewerkers doen dat ook. Alleen geven sommige medewerkers aan dat zij niet gelukkig worden van thuis werken. Soms is dat vanwege praktische zaken (geen goede werkplek, kinderen, afleiding). Vaker ligt de reden echter in het feit dat veel van onze medewerkers met name werken vanwege de sociale contacten en het plezier dat zij daaraan beleven.

Ik zie in mijn directe omgeving dat werkgevers daar verschillend mee omgaan. Veel werkgevers schrijven dwingend voor wat er moet gebeuren. Een vriend van mij weet nu al dat hij tot september verplicht moet thuiswerken en dat die periode mogelijk tot 2021 wordt verlengd. Andere werkgevers proberen toch om een zo snel mogelijke terugkeer naar kantoor te realiseren met behulp van onder andere protocollen, plexiglazen afscheidingen en looproutes.

Werkgeversaansprakelijkheid

Als jurist speelt voor mij dan ook nog mee dat ik maar al te goed weet welke risico’s je als werkgever loopt in het kader van de werkgeversaansprakelijkheid. Tegelijkertijd ben ik altijd allergisch geweest voor werkgevers die werknemers geen vrijheid geven om zelf beslissingen te nemen en ben ik daarom wellicht minder geneigd dwingend maatregelen op te leggen.
In de praktijk hebben we een compromis gevonden. Wij hebben een protocol opgesteld waardoor het voor een beperkt aantal medewerkers mogelijk is om naar kantoor te komen. Als werkgever hebben wij de keuze gemaakt om daarin niet allerlei zaken op microniveau dwingend vast te leggen (mag ik koffie halen voor mijn collega?), maar een beroep te doen op het gezond verstand en het verantwoordelijkheidsgevoel van onze medewerkers. Een soort intelligente lock down op de werkvloer dus.

Fysieke en geestelijke gezondheid

De focus in deze coronacrisis heeft in eerste instantie vooral gelegen bij de fysieke gezondheid. Bovenstaande voorbeelden maken echter duidelijk dat deze crisis ook grote invloed heeft op de geestelijke gezondheid. Daar is naar mijn mening op macroniveau niet altijd even veel aandacht voor. Over de vraag of de beslissingen die ik in deze dilemma’s heb genomen een juiste invulling zijn van het beleid dat Mark Rutte voor ogen staat, kun je discussiëren. Ik vind echter dat je de ogen niet kunt sluiten voor het feit dat deze coronacrisis ook op mentaal gebied zijn sporen nalaat!

Meer blogs • Meer blogs • Meer blogs • 

Meer blogs • Meer blogs • Meer blogs • 

Meer blogs • Meer blogs • Meer blogs • 

Meer blogs • Meer blogs • Meer blogs • 

Meer blogs • Meer blogs • Meer blogs • 

Meer blogs • Meer blogs • Meer blogs • 

Meer blogs • Meer blogs • Meer blogs •