Hoe vreemd het ook klinkt, als je slachtoffer bent van een verkeersongeval heb je eigenlijk geluk bij een ongeluk. Immers, over het algemeen zal vrij snel duidelijk zijn wie aansprakelijk is en als dat een derde is hoef jij je in ieder geval geen zorgen te maken over de kosten voor rechtsbijstand.
Hoe anders is dat als het gaat om een medische fout. Jij zult dan als patiënt moeten bewijzen dat er niet gehandeld is zoals van een professioneel arts mag worden verwacht. En dat blijkt in de praktijk niet alleen verre van eenvoudig, maar bovendien ook erg kostbaar. Immers, in de regel zul je een arts in de arm moeten nemen om die aansprakelijkheid te beoordelen. Sterker nog, je zult een specialist moeten raadplegen. Die specialist zal niet over 1 nacht ijs willen gaan bij die beoordeling, want feitelijk beoordeelt hij dan een collega en de specialist wil natuurlijk niet zelf in een kwaad daglicht komen te staan bij zijn vakgenoten vanwege een onterechte be(ver)oordeling. De nota van die specialist komt op het bordje van de patiënt. Die moet hij dus wel kunnen betalen. En als hij dat kan is niet zeker of hij dat geld ooit nog terugkrijgt, want zelfs als de specialist van mening is dat er mogelijk onjuist is gehandeld, dan nog wil dat niet zeggen dat de claim van de patiënt ook daadwerkelijk gehonoreerd wordt.
Afgelopen week sprak ik met een opdrachtgever. Bij een cliënt waren na een hersenoperatie 2 boortjes in de schedel achtergebleven. De cliënt had daar veel last van want hij had nu elke dag forse hoofdpijn. Appeltje-eitje denkt u wellicht. Daar dacht de medisch adviseur van de verzekeraar heel anders over: er was gewoon volgens het protocol gehandeld…….. Het slachtoffer heeft geen geld om de specialist te betalen, dus aan mij de vraag ‘wat nu?’.
Lees hier meer over medisch advies.
Tja, ik snap best dat het kan voorkomen dat een boortje afbreekt en dat dat uiteindelijk niet altijd tot aansprakelijkheid van de arts hoeft te leiden. Maar het lijkt mij ook vrij duidelijk dat boortjes niet horen af te breken en dat van het ziekenhuis en de arts mag worden verwacht dat er maatregelen worden getroffen die voorkomen dat een dergelijk voorval zich voordoet. Nu bovendien duidelijk is dat dit de kwaliteit van leven van de patiënt zeer heeft aangetast, zou ik het rechtvaardig vinden als in ieder geval het onderzoek naar de oorzaak van het afbreken van de boortjes door het ziekenhuis of de aansprakelijke verzekeraar gefinancierd zou worden. Eigenlijk zegt mijn rechtvaardigheidsgevoel dat de patiënt daar recht op heeft.
Nu deze patiënt het geld niet heeft om zelf het onderzoek naar de oorzaak te financieren, zou deze door het aanspannen van een tuchtrechtprocedure tegen de arts er voor kunnen zorgen dat er alsnog onderzoek plaatsvindt. De tuchtrechter als alternatief, zitten ziekenhuizen, artsen en aansprakelijke verzekeraars daar echt op te wachten?
